اولویت های اقتصادی دولت چهاردهم؛
اولویت های بخش کشاورزی از تدوین قانون مستقل تا تولید تجاری
گل چرم: هر شغلی برای فعالیت نیاز به جواز کسب دارد اما برای کشاورزی تصور این است که هر کس دوست دارد، می توان به کشت بپردازد؛ درحالی که کشاورزی در جهان یک شغل بوده و به مرور زمان پیچیده شده است.
به گزارش گل چرم به نقل از مهر، کارشناسان حوزه کشاورزی درباره ی اولویت های این حوزه تاکید می کنند؛ برمبنای اصل ۴۴ و آن چه در قانون تعریف شده، «امور باید به مردم سپرده شود خصوصاً در عرصه کشاورزی» که ۱۰۰ درصد بخش خصوصی است. دولت این که بخواهد در بخش خصوصی دخالت و فرمان خلق الساعه داشته باشد شایسته نیست.
مساله دوم، «تدوین قانون مستقل» در این زمینه است؛ مانند قانون اصناف در سطح بازار که ۵۵ سال قبل مصوب شد در بخش کشاورزی هم قانون مستقل وجود داشته باشد که کشاورز تکلیف خودرا در میدان فعالیت بداند.
«ایجاد فرصت رقابت برای تولیدات داخل» موضوع دیگری است. محصولات تولید داخل در میدان رقابت پیشتاز نیستند برای اینکه عنوان می شود کشاورز داخلی محصول را با قیمت ارز آزاد تولید می کند در صورتیکه دولت، محصولات را با ارز دولتی وارد میکند که ارزان تر تمام می شود.
در راستای رعایت انصاف باید به بخش تولید هم یارانه پرداخت گردد تا کشاورز نیز با ارز دولتی تولید و قیمت تمام شده پایین تر تولید نماید.
برخی کارشناسان هم اشاره دارند، حوزه کشاورزی به لحاظ مبانی نظریه و جهت گیری کلی در سالهای اخیر تولید محور بدون رویکرد پایداری جلو رفته است. بااینکه در شعار زیاد به موضوع تولید پایدار اشاره شده، اما عملکرد از داده های بیرونی نشان میدهد موضوع پایداری به فراموشی سپرده شده است.
وضعیت آب و خاک، سن کشاورزان و میزان گرایش جوانان و سرمایه گذاری در کشاورزی این مساله را به خوبی نشان میدهد.
بنابراین، لازم است جهت گیری کلی کشاورزی به شکل مبنایی برمبنای «تولید پایدار» برنامه ریزی شود. در راه حاکم کردن این پایداری یکی از ابزارهای مهم قانون گذاری است.
در حوزه کشاورزی پارامترهای گوناگونی وجود دارد که اگر آنها به موازات تولید و هم وزن آن پیش برده نشود پایداری در منابع موجود فعلی گرفتار لطمه جدی و جبران ناپذیری می شود.
در کشت اولین مؤلفه کشاورز است. تولید در کنار کشاورزان معنا پیدا می کند؛ بدین سبب اگر «توجه کافی به وضعیت کشاورزان، معیشت، سلامت، منزلت اجتماعی و آینده شغلی» آنها نشود لطمه می بینند.
هر شغلی برای فعالیت نیاز به جواز کسب دارد اما برای کشاورزی تصور این است که هر کس دوست دارد، می توان به کشت محصول بپردازد؛ در صورتیکه امروز کشاورزی در جهان یک شغل بوده و به مرور زمان کار کشاورزی پیچیده شده است.
امروز با «تولید تجاری» در بخش کشاورزی جهان روبه رو هستیم و هر محصولی خریدار ندارد؛ از آنجا که سطح دانش کشاورزان پایین است عموماً در بحث صادرات سهم کشاورزی عدد مطلوبی در اقتصاد نیست. تولید بر محوریت صادرات یکی از لازمه های بخش کشاورزی است.
اولویت بعدی اختصاص «منابع» برای حفظ سرمایه های ملی است. اگر بخش کشاورزی را به مانند اسب سرکش حرکت دهیم وضعیتی را خواهیم داشت که امروز در عرصه آب و خاک به وجود آمده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب